Bugün yetişen her gençte, kendi emeğimden bir parça görüyorum. Onlara kazandırdıklarıma ve kazandıramadıklarımı fark ediyorum. Acaba diyorum kendi kendime toplumları yetiştiren öğretmenler yeteri kadar çabaladılar mı ? Eksik yanımız olamaz mı hiç!!!
Ama öğretmenler de insanlar... onlar ne kadar çocukları severlerse sevsinler, kendilerini sevdirmekten hoşlanmayan ve okula gelmekten kaçan öğrencileri de vardı ...Uğraştılar, çamurlu yollarda veli ziyaretleri yaptılar. Anne ve babalarla konuştular. Ertesi gün gelip de, öbür gün yine gelmeyen yada gelemeyen öğrenciler tanıdılar .Ama yılmadılar. İsyan edercesine sürgün edildikleri yerlerde, hala bu işlemlere çocuklarını severek yaptılar. Şartların zorluklarında yılmadılar. Sadece bir günde anılmaktan sıkılmadılar.Sadece saygı görmek istediler. Onlar sadece çocuklarını sevdiler ve onların bir gülümsemesi ile mutlu oldular.
