Uzaklara götürür beni yağmur sesleri,
Sanki küçük bir kızın yüreğindeki yangını söndürürcesine...
Sakin ama bir o kadar da dar olan sokaklarımıza,
Evlerine kaçışan insanları hatırlatır....
Sonra sevecen bir sesin kulaklarımdaki yankısı oluşur, kafamın içinde...
Ben yağmurları hep hüzünlü bir insan gibi düşünürdüm küçükken;
Ağlayan yüreklerin dayanamayıp, gökyüzünden bedenlere dokunuşunu düşünür,
Hüzünle Ağlardım sessizce...
Sonra bir gün büyüyüp serpilince,
Öğrendim ki Yağmur sadece benim hüzün pınarlarımdı.
Küçük yürekte camdan akan damlalar gibi....
