Uzaklara götürür beni yağmur sesleri,
Sanki küçük bir kızın yüreğindeki yangını söndürürcesine...
Sakin ama bir o kadar da dar olan sokaklarımıza,
Evlerine kaçışan insanları hatırlatır....
Sonra sevecen bir sesin kulaklarımdaki yankısı oluşur, kafamın içinde...
Ben yağmurları hep hüzünlü bir insan gibi düşünürdüm küçükken;
Ağlayan yüreklerin dayanamayıp, gökyüzünden bedenlere dokunuşunu düşünür,
Hüzünle Ağlardım sessizce...
Sonra bir gün büyüyüp serpilince,
Öğrendim ki Yağmur sadece benim hüzün pınarlarımdı.
Küçük yürekte camdan akan damlalar gibi....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder